Wiersz „Historia” jest przykładem kolejnej cechy twórczości Baczyńskiego – intelektualizmu. Utwór ma nastrój refleksyjny. Poeta stwierdza, że przelewana krewa zawsze była taka sama, tak samo żołnierze szli na wojnę, tak samo żegnali się z bliskimi, towarzyszyły im te same uczucia. Krew jest w wierszu symbolem życia narażonego, traconego. Wiersz zaczyna się wersem „Arkebuzy dymiące jeszcze widzę”. Jest to przykład na zawarty w utworze intelektualizm. Arkebuzy są to XVII w. Armaty, więc poeta odwołuje się w wierszu właśnie do tych czasów, mówiąc, że wszystkie wojny są do siebie podobne.

Czas upływa, lecz wspomnienia nigdy nie staną się radosne. Wojna na zawsze pozostanie wojną, nawet we wspomnieniach. Żołnierz, którzy zginęli na wojnie są stopniowo przykrywani przez piach – odchodzą w zapomnienie: „Giną jak noże w chleb pogrążane. Piach ich pokrywa”. Ostatnie słowa znowu przywołują obraz wojny: „Jeszcze słychać śpiew i rżenie koni”. Tymi słowami poeta wyraził, że historia to niekończące się pasmo wojen.